Πριν από 46 χρόνια, πραγματοποιήθηκε στην Μπολόνια της Ιταλίας στις 11 με 15 Αυγούστου 1973 το 1ο Convegno Nazionale Lavoratori Anarchici (CNLA – Εθνική Σύνοδος Αναρχικών Εργαζομένων). Σε αυτή τη σημαντική εκδήλωση συμμετείχαν εκατοντάδες σύντροφοι [1] που εκπροσώπησαν τις ελευθεριακές κομμουνιστικές ομάδες και τις περιφερειακές οργανώσεις. Η Σύνοδος υπερέβη τις προσδοκίες ακόμη και των διοργανωτών. Δεν ήταν απλώς μια αποκομένη ενέργεια, ήταν ο καρπός μιας μακράς και επίπονης εργασίας συγκέντρωσης, συντονισμού και δικτύωσης μηνών και συμμετοχής του τμήματος του αναρχικού κινήματος που χαρακτηριζόταν ως αναρχικοί της ταξικής πάλης, γνωστού και ως “νεοπλατφορμιστικού” ρεύματος. Προκειμένου να δούμε αυτό το γεγονός στο σωστό του πλαίσιο και να κατανοήσουμε καλύτερα τη σημασία του καθώς και τη θεωρητική και οργανωτική διαδικασία που προέκυψε από αυτό, πρέπει να κάνουμε μερικά βήματα πίσω στο χρόνο [2].
“Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 το ιταλικό αναρχικό κίνημα βρίσκεται σε μια περίοδο έντονης ανάπτυξης μετά την κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η οποία κορυφώθηκε με τη διάσπαση των Gruppi di Iniziativa Anarchica [GIA – Αναρχικές Ομάδες Πρωτοβουλίας]. Είχε χάσει την οργανωτική του ενότητα (στη FAI και την GIA προστέθηκε μια τρίτη εθνικής κλίμακας οργάνωση, η Gruppi Anarchici Federati (GAF – Ομόσπονδες Αναρχικές Ομάδες), αλλά χάρη στην εισροή νεαρών αγωνιστών (κυρίως φοιτητών αλλά και εργαζομένων) που είχαν εμφανιστεί στους αγώνες του 1968-1969, υπήρξε αύξηση του αριθμού των τμημάτων, κύκλων, ομάδων, περιφερειακών ενώσεων και ομοσπονδιών πόλεων, τόσο εντός όσο και εκτός των εθνικών οργανώσεων.
Αυτή η ποσοτική ανάπτυξη συνοδεύτηκε με την ισχυρή απαίτηση νέων ομάδων και συντρόφων για μεγαλύτερη εμβάθυνση του συγκεκριμένου θεωρητικού και αναλυτικού οπλοστασίου συγκρότησης του αναρχικού κινήματος και μια εντονότερη εισδοχή των αναρχικών στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες της εποχής.
Εθνική Σύνοδος Αναρχικών Εργαζομένων