Η αλήθεια είναι ότι τα δυτικά κράτη την περίοδο του «νεοφιλελευθερισμού» όχι μόνο δεν αποσύρθηκαν απ’ τη διαχείριση των ανέργων, δίνοντας τα ηνία στον ιδιωτικό τομέα, αλλά μπήκαν πιο επιθετικά στο παιχνίδι· περιόρισαν τον αριθμό των ανέργων που δικαιούνται επίδομα ανεργίας, αυστηροποιώντας τα κριτήρια για τη λήψη του, και παράλληλα μείωσαν το χρονικό διάστημα που μπορούσε κανείς/καμία να το παίρνει. Ταυτόχρονα, σε πολλά κράτη, η λήψη του επιδόματος αυτού (όπως και άλλων επιδομάτων «φτώχειας», του είδους «επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης») συνδέθηκε με την υποχρέωση των ανέργων όχι μόνο να ψάχνουν αποδεδειγμένα για δουλειά, αλλά και να δέχονται οποιαδήποτε δουλειά προτείνει κάποιο αφεντικό του ιδιωτικού τομέα ή το ίδιο κράτος στα πλαίσια κάποιου επιδοτούμενου προγράμματος εργασίας ή και εκτός αυτών των πλαισίων.
