Τα ΜΜΕ έσπευσαν να προσφέρουν το κλασσικό ψυχολογικοποιημένο άλλοθι στο πατριαρχικό σίχαμα. Την περιβόητη «παθολογική ζήλια». Δεν όπλισε το χέρι του η παθολογική ζήλια όπως αναφέρουν τα ΜΜΕ ξεπλένοντας τη γυναικοκτονία. Την βία του κάθε κακοποιητή, του κάθε βιαστή και του κάθε μισογύνη δολοφόνου, την οπλίζει η πατριαρχία. Οι γυναικοκτονίες δεν είναι ατυχή περιστατικά ούτε μεμονωμένα. Τα υφιστάμενα στατιστικά δεδομένα πιστοποιούν ότι οι γυναικοκτονίες συνήθως διαπράττονται από κοντινά άτομα. Από τον σύζυγο, τον πατέρα, τον «σύντροφο», από άντρες καθημερινούς, που αντιλαμβάνονται ως ιδιοκτησία τους το γυναικείο σώμα. Γι αυτό τιμωρούν με κακοποίηση ψυχολογική και σωματική, με βιασμό, με γυναικοκτονία, τις γυναίκες που αρνούνται την φασιστική αυτή επιβολή πάνω στα κορμιά τους. Οι συνεπείς υπερασπιστές της πατριαρχίας, πολεμούν την γυναικεία χειραφέτηση και τις αποφάσεις των γυναικών για τις ίδιες τις ζωές τους. Στην αφήγηση της κυριαρχίας αυτές οι πράξεις δικαιολογούνται και ξεπλένονται ως πράξεις ζήλιας, υπερβολικής αγάπης, ερωτικού ενδιαφέροντος που εκδηλώθηκε με λάθος τρόπο, ως κακιά στιγμή κλπ. Συστηματικά σε δικαστήρια (κρατικά ή μη), οι θύτες παρουσιάζονται ως άτομα με ψυχοπαθολογικά προβλήματα, με αυξημένη τεστοστερόνη, με μειωμένη συνείδηση των πράξεων τους, δηλαδή στολίζονται με κάθε δικαιολογία που μπορεί να τους ρίξει «στα μαλακά». Στα ίδια δικαστήρια οι γυναίκες που κακοποιήθηκαν, που βιάστηκαν, που δολοφονήθηκαν, συκοφαντούνται και κατακρεουργούνται από τον πατριαρχικό ζόφο, ως άμεσα ή έμμεσα υπαίτιες για την φασιστική βία στην οποία υποβλήθηκαν. Η κυρίαρχη πατριαρχική αφήγηση απόδοσης ελαφρυντικών σε κάθε λογής πατριαρχικό σίχαμα, αποτελεί τον καλύτερο δικηγόρο υπεράσπισης για κάθε βιαστή, για κάθε κακοποιητή, για κάθε τραμπούκο σεξιστή, αλλα αποτελεί ταυτόχρονα και το καλύτερο άλλοθι για κάθε κυριαρχική αγέλη, που τους συγκαλύπτει, τους αγκαλιάζει στοργικά και τους υπερασπίζεται, αναπαράγοντας έμπρακτα στο κοινωνικό πεδίο την κουλτούρα του βιασμού και της τραμπούκικης κυριαρχικής επιβολής.
