Η μπροσούρα “Για τα Δικαιώματα των Ξένων Εργατών και των Μειονοτήτων” εκδόθηκε τον Απρίλη του 1991 στην Αθήνα, από την Επιτροπή για τα Δικαιώματα των Ξένων Εργατών και των Μειονοτήτων, μια ολιγομελή ομάδα αγωνιστών, κατά βάση από τον ελευθεριακό χώρο, που μαζεύονταν σε τακτική βάση στον τότε χώρο του Τζαμάικα Ρέγγε Κλαμπ στην Αθήνα.
Είναι η πρώτη έντυπη κατάθεση στατιστικών, στοιχείων και απόψεων για τις εργασιακές συνθήκες καθώς και τις συνθήκες ζωής που βίωναν οι κοινότητες μεταναστών και αλλοδαπών εργατών κυρίως στην Αθήνα και τα προάστιά της, καθώς και άλλα μέρη της χώρας.
Τόσο η μπροσούρα όσο και η συγκεκριμένη Επιτροπή ήταν στην ουσία η συνέχεια μιας προηγούμενης με το ίδιο όνομα καθώς και παρεμφερών προσπαθειών, που σημαδεύτηκαν με μια παρουσία στον ημερήσιο και μη Τύπο, συνεντεύξεις, παρεμβάσεις και διάφορες άλλες δραστηριότητες, με αποκορύφωμα διήμερη εκδήλωση στο Πολυτεχνείο με θέμα “Ξενοφοβία και ρατσισμός στην Ελλάδα”, στην οποία τον πρώτο λόγο είχαν κοινότητες μεταναστών από την Πολωνία, τις Φιλιππίνες, την Τουρκία, την Ερυθραία και άλλες αφρικανικές χώρες, καθώς και την προβολή ταινιών όπως των “Καλκάντζα” και “Διάδρομος 600 Volt” που είχαν ως αντικείμενό τους ακριβώς τις μεταναστευτικές κοινότητες στον ελλαδικό χώρο και τα προβλήματά τους.
Ο απώτερος σκοπός της εν λόγω Επιτροπής ήταν να έρθει σε άμεση επαφή με τις ίδιες τις μεταναστευτικές κοινότητες στην Ελλάδα, να τις παρακινήσει να ασχοληθούν οι ίδιες με τα προβλήματά τους, να ενημερωθούν για τα νομικά και άλλα δικαιώματά τους και να τα διεκδικήσουν, κάτι που, αν εξαιρέσουμε κάποιους κύκλους από τη Φιλιππινέζικη κοινότητα, αποδείχτηκε από πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο. Έτσι και η δεύτερη Επιτροπή μετά την έκδοση της εν λόγω μπροσούρας, κυρίως λόγω εσωτερικών αντιφάσεων και διαφωνιών μεταξύ των μελών σε καίρια ζητήματα, ατόνισε και διαλύθηκε.
Να σημειωθεί ότι ίσως ξενίζει η λέξη “Ξένων” στον τίτλο. Ωστόσο, αν και αυτό δεν έγινε με καμία ρατσιστική και προσβλητική διάθεση έναντι των μεταναστών εργατών, βλέποντάς το δεκαοκτώ σχεδόν χρόνια μετά, κατά πάσα πιθανότητα κανείς δεν θα είχε τη διάθεση να χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη ξανά.
Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης