Μια σύντομη βιογραφία της Virginia Bolten (1870-1960), γνωστή και ως «Louise Michel του Rosario», ατρόμητη αγωνίστρια για τον αναρχισμό και την απελευθέρωση των γυναικών.
Γεννήθηκε στην Ουρουγουάη, είτε στο San Luis, σύμφωνα με μερικούς, είτε στο San Juan, σύμφωνα με τον ερευνητή Placido Grela, και μετακόμισε στο Rosario της Αργεντινής.
Το 1889 η Virginia συνέβαλε στην οργάνωση της απεργίας των ραπτριών στο Rosario, που θεωρήθηκε η πρώτη απεργία γυναικών στην Αργεντινή.
Αναρχικοί και σοσιαλιστές, Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί ή Γερμανοί, είχαν αρχίσει να συναντώνται στη «La Bastilla» Café (Καφέ «Βαστίλη»), μεταξύ των οποίων και Γάλλοι και Γερμανοί διεθνιστές καθώς και ο Καταλανός Paulino Pallas. Η Virginia σύχναζε σε αυτό το καφέ και ήταν ένα από τα σημεία όπου ξεκίνησαν τα σχέδια για να τιμήσουν την Πρωτομαγιά. Μεταξύ των άλλων αναρχικών που συνέβαλαν στις συζητήσεις ήταν οι Romulo Ovidi, Francisco Berri, Domingo Lodi, Juan Ibaldi, Rafael Torrent, Teresa Marchisio και Maria Calvia. Οι δύο τελευταίες αργότερα συμμετείχαν στη δημιουργία της «La Voz de la Mujer» («Η Φωνή της Γυναίκας») και την εφημερίδα της μαζί με τη Virginia.
Την ημέρα πριν από τη διαδήλωση η Virginia συνελήφθη και κρατήθηκε από την αστυνομία για διανομή φυλλαδίων έξω από το Refineria. Χωρίς να αποθαρρυνθεί από την σύλληψη, την επομένη μπήκε επικεφαλής μιας πορείας χιλιάδων εργαζομένων που διαδήλωσαν στην κεντρική πλατεία του Montevideo, την Plaza (πλατεία) Lopez, την 1η Μαΐου. Κρατούσε ψηλά μια μεγάλη κόκκινη σημαία με μαύρα γράμματα που έγραφε: «1η Μάη – Παγκόσμια Αδελφοσύνη». Στην πλατεία Lopez η φλογερή της ομιλία καθήλωσε το πλήθος. Θεωρείται η πρώτη γυναίκα στην Αργεντινή που απευθύνθηκε σε συγκέντρωση εργαζομένων (πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι εκείνη την εποχή ήταν είκοσι ετών).
Η Juana Buela, στην αυτοβιογραφία της «Ιστορία ενός ιδεώδους από τη ζωή μιας γυναίκας», θυμήθηκε τη δύναμη και την επιμονή της Virginia στην διάδοση των αναρχικών ιδεών, συμπεριλαμβανομένων των σελίδων των αναρχικών εφημερίδων «La Protesta Humana» («Η Ανθρώπινη Διαμαρτυρία») και «La Protesta» («Η Διαμαρτυρία») και ιδιαίτερα στη «La Voz de la Mujer» (1896-1897). Αυτή ήταν μια εφημερίδα που περιγράφηκε ρητά ως αναρχοκομμουνιστική, με υπότιτλο «Αφοσιωμένη στην πρόοδο του αναρχικού κομμουνισμού». Ήταν η πρώτη εφημερίδα που δημοσίευσαν οι γυναίκες για τις γυναίκες σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, ενώνοντας την ταξική πάλη και τις αναρχικές ιδέες με την απελευθέρωση των γυναικών. Υποστηρίχθηκε από τους πενιχρούς μισθούς της Virginia και των γυναικών συντροφισσών της στη βιομηχανία υποδημάτων και ζάχαρης. Ήταν μια αναρχική έκδοση που ήταν χαρακτηριστική της εποχής, μικρή και εφήμερη και ημιπαράνομη. Ο περιγραφικός υποτίτλος της τα συνοψίζει όλα: «Εμφανίζεται όταν μπορεί». Κυκλοφόρησαν μόνο εννέα φύλλα, αν και πιστεύεται ότι η Βιρτζίνια δημοσίευσε ένα ακόμη στο Montevideo. Τα φύλλα 1-4 τυπώθηκαν σε 1.000 αντίτυπα, τα οποία έφτασαν τα 2.000 τα επόμενα τέσσερα τεύχη, ενώ το τελευταίο φύλλο τυπώθηκε σε 1500 αντίτυπα.
Η La Voz de la Mujer δημοσίευσε πολλά άρθρα Ισπανών αναρχικών σχετικά με την γυναικεία απελευθέρωση. Συνεργάστηκαν με την εφημερίδα οι αναρχικές Teresa Claramunt, Soledad Gustavo κ.α. Επιδιώχθηκε και εξασφαλίστηκε η υποστήριξη της Emma Goldman και της Louise Michel. Η εφημερίδα άσκησε σκληρή κριτική στον αναρχικό F. Denanbride, που πυροβόλησε την σύντροφισσά του πέντε φορές επειδή τον άφηνε. Αυτή η γυναίκα, η Anita Lagouardette, συνέβαλε στο La Voz de la Mujer και ως εκ θαύματος επέζησε της επίθεσης. Η La Voz de la Mujer έθεσε έντονα το ζήτημα της υποκρισίας στις αντρικές αναρχικές τάξεις, που αρνούνταν την ελευθερία των γυναικών: «Όταν εμείς οι γυναίκες, ανάξιες και αδαείς, όπως είμαστε, πήραμε την πρωτοβουλία και δημοσιεύσαμε τη La Voz de la Mujer, έπρεπε να το περιμένουμε σύγχρονα καθάρματα πως θα απαντούσατε με την παλιά μηχανική φιλοσοφία σας στην πρωτοβουλία μας. Έπρεπε να έχετε ήδη συνειδητοποιήσει ότι εμείς οι ηλίθιες γυναίκες έχουμε πρωτοβουλία και αυτό είναι το προϊόν της σκέψης μας. Ξέρετε – πιστεύουμε επίσης. . .» Το πρώτο φύλλο του La Voz de la Mujer εμφανίστηκε και φυσικά, εξαπολύθηκε η κόλαση: «Γυναικεία χειραφέτηση; Για ποιο λόγο;» «Χειραφετήστε τις γυναίκες; Σε καμία περίπτωση! . . . «Ας έρθει πρώτα η χειραφέτηση μας, και τότε, όταν εμείς οι άντρες χειραφετηθούμε και ελευθερωθούμε, θα δούμε για τη δική σας χειραφέτηση».