Οι φωνές των νεκρών αναρχικών παραμένουν ανήσυχες σήμερα, γιατί οι συστηματικές μέσα στον ιστορικό χρόνο και μαζικές δολοφονίες τους από τον μπολσεβικισμό τείνουν συνεχώς και επιτηδευμένα να ξεχνιούνται, να παραβλέπονται, να αποσιωπούνται εντός των ίδιων των αναρχικών κύκλων.
Η φυλάκιση, εξορία και εκτέλεση χιλιάδων αναρχικών στον κόσμο από το μπολσεβικισμό εδώ και δυο αιώνες, από την Α’ διεθνή και το σχίσμα με τον Μαρξ, την Ρωσία του 1917, την Ισπανία του 1936-39, την Κούβα και αλλού, αντί να αποτελούν ιστορικό μάθημα και πολιτική παρακαταθήκη στο σήμερα, για πολλές πολιτικές ομαδοποιήσεις αποτελούν τυχαία «λαθάκια» που δεν πρόκειται να επαναληφθούν, «λάθη» που υποβαθμίζονται, αγνοούνται και τελικά προσβάλουν τη ζωή και το έργο όσων θυσιάστηκαν για την ελευθερία, για τον ελευθεριακό κομμουνισμό και την αναρχία.
Ταυτόχρονα η δύναμη που εξέπεμψε ο μπολσεβικισμός με το ρίζωμα και την επικράτησή του ιστορικά σε μεγάλες γεωγραφικές περιοχές του πλανήτη, επιβάλλοντας τον κρατισμό, την κάθετη οργάνωση, την ιεραρχία, τείνει να συγκινεί και να αποτελεί σημείο σχεδόν θρησκευτικής λατρείας από μεγάλο κομμάτι του σημερινού “αναρχικού χώρου” στην Ελλάδα. Η προσπάθεια ιστορικής σύνδεσης του αναρχισμού στην Ελλάδα με το τρίπτυχο “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ” πέρα από ανεδαφική είναι και επικίνδυνη. Τα επιδιωκόμενα μέτωπα με την αριστερά του κρατισμού, επαναλαμβάνονται σαν ιστορική τραγωδία μετά την επικράτηση των σταλινικών στην κοινωνική επανάσταση στην Ισπανία. Ήδη η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία της αριστερής κυβέρνησης ως γνήσια πολιτική έκφραση κράτους και κεφαλαίου, η ίδια αριστερά που μέχρι πριν λίγα χρόνια συμμετείχε στο δρόμο στα ίδια αντιφασιστικά και επιμέρους κοινωνικά μέτωπα και κινήματα μαζί με τον «α/α χώρο», συνεχίζει την ίδια δίωξη κάθε αναρχικής έκφρασης ακολουθώντας πιστά τους προηγούμενους πολιτικούς διαχειριστές του ελληνικού κράτους στην μεταπολιτευτική περίοδο, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Οι στοχεύσεις της αριστεράς για κατάληψη της εξουσίας κάθε άλλο παρά σχέση έχουν με τα αναρχικά προτάγματα και τις ελευθεριακές αξίες.