Όσοι μιλάνε μόνο για κρίση αξιοποίησης του κεφαλαίου, χωρίς να αναφέρονται ρητά στην παράλληλη κρίση του πολιτικού ως κρίση του έθνους-κράτους αγνοούν –σκόπιμα ή όχι μικρή σημασία έχει– τον ιδεολογικό, και γι’ αυτό πολύ πρακτικό, τρόπο με τον οποίο οι από κάτω εκλαμβάνουν ως «κοινωνικό συμβόλαιο» τη σχέση τους με το κράτος˙ και μαζί του υποτιμούν την ισχύ της προσδοκίας ενσωμάτωσης στο υπάρχον που εκφράζουν τα σημερινά κοινωνικά κινήματα είτε αυτά αφορούν τους «προνομιούχους» είτε «αυτούς που περισσεύουν», όχι βεβαίως με τον ίδιο τρόπο. Παράλληλα, και με έναν αιματηρά αντεστραμμένο τρόπο, κλείνουν τα μάτια σε εκείνες τις ιστορικά εγγυημένες διαδικασίες ιεράρχησης και αποκλεισμού που πηγάζουν από τη δομική σχέση καπιταλιστικού κράτους και κοινωνίας πολιτών και μετράνε την αξία της ζωής μας με όρους φύλου, φυλής και τάξης. Το κεφάλαιο είναι πολιτικό, αλλά ποτέ από μόνο του˙ οι σχέσεις εκμετάλλευσης μπορούν να γίνουν νοητές μόνο εντός των οριζουσών του συνόλου των εξουσιαστικών σχέσεων εντός ενός κοινωνικού σχηματισμού, και εξ’ ορισμού διαπερνώνται και διαπερνούν το κράτος που με τη σειρά του, ως κατεξοχήν έκφραση του πολιτικού, μπορεί να οριστεί μόνο ως καθολικό, μόνο ως διατρέχον το σύνολο του κοινωνικού πεδίου. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι να μιλάμε για τη λεγόμενη «σχετική αυτονομία του πολιτικού», δηλαδή του κράτους, οι οποίοι ελπίζουμε να φανούν παρακάτω.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο τέταρτος γύρος των ειρηνευτικών συνομιλιών για τη Συρία υπό την αιγίδα του ΟΗΕ στη Γενεύη έχει ήδη δρομολογηθεί, ενώ στο άλλο άκρο του πεδίου μαχών –και μετά από πάνω από 100 μέρες έναρξης της στρατιωτικής επιχείρησης στην οποία μετέχουν περίπου 100.000 ιρακινοί στρατιώτες, μέλη των κουρδικών δυνάμεων ασφαλείας και σιίτες παραστρατιωτικοί με την εναέρια υποστήριξη του διεθνούς συνασπισμού δυνάμεων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ– οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους έχουν απωθηθεί πλήρως μόνο από το ανατολικό τμήμα της Μοσούλης. Από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, και παρόλες τις προσωρινές εκεχειρίες τον τελευταίο χρόνο, οι ισορροπίες στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή που καλύπτει τη Συρία και το Ιράκ δεν έχουν αποκατασταθεί, το Ισλαμικό Κράτος, παρόλο που υποχωρεί συνεχώς, δεν παραδίδει τα όπλα εύκολα και η οριστική του ήττα απέχει πολύ στον χρόνο, αλλά και κοινωνικά, δεδομένων των ισχυρών ερεισμάτων που διαθέτει, ειδικά στο Ιράκ.
Τι θα σήμαινε, όμως, η ομαλοποίηση της κατάστασης στην περιοχή με την υπογραφή π.χ. μιας συμφωνίας μεταξύ Άσαντ και αντικαθεστωτικών, ακόμα και στην υποθετική περίπτωση της συντριβής του Ισλαμικού Κράτους; Υπάρχει, υπήρξε, κάποια διαφορετική προοπτική πέρα από την επανέναρξη της καπιταλιστικής συσσώρευσης και την κανονικότητα της διευθέτησης των κρατικών υποθέσεων, από την επαναχάραξη των συνόρων και την υποδαύλιση του θρησκευτικού μίσους;
Ο πόλεμος και το πολιτικό : μεταφράσεις σε συριακό έδαφος the ajanib project