Μια σύντομη περιγραφή των κοινωνικών συνθηκών στη μετεμφυλιακή Ισπανία που συνοδεύεται από μια σύντομη εξιστόρηση της γενικής απεργίας στη Βαρκελώνη του 1951. Τα γεγονότα της Βαρκελώνης οδήγησαν σε απεργίες σε όλη τη χώρα και σηματοδότησαν τη δυναμική επιστροφή της μαχητικότητας της εργατικής τάξης της Ισπανίας μετά από πάνω από μια δεκαετία υπό το καθεστώς Φράνκο.
Η κατάσταση της ισπανικής εργατικής τάξης στην αρχή της δεκαετίας του 1950 ήταν απελπιστική. Το καθεστώς Φράνκο κυβερνούσε τη χώρα ήδη έντεκα χρόνια, και οι ακραίες συνθήκες που επικρατούσαν τροφοδοτήθηκαν από τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στους εργαζομένους με το τέλος του εμφυλίου πολέμου, τα οποία γρήγορα έγιναν χειρότερα.
Οι μισθοί είχαν μειωθεί ραγδαία από το 1939, ενώ το βασικό κόστος ζωής είχε, επίσης, αυξηθεί ραγδαία. Οι επίσημες τιμές των βασικών αγαθών που επιβλήθηκαν από την κυβέρνηση σημείωσαν αύξηση 700% σε πολλά είδη. Πολλοί αναγκάστηκαν να στραφούν στη μαύρη αγορά για να εκπληρώσουν βασικές τους ανάγκες, όπου συχνά πλήρωναν μέχρι και τη διπλάσια από την επίσημη τιμή για κάτι. Η τροφή δινόταν με το δελτίο, και οι προμήθειες ήταν θλιβερά ανεπαρκείς. Ο λιμός ήταν ένα πραγματικό πρόβλημα των αγροτικών περιοχών, ιδίως στην Ανδαλουσία, όπου σημειώθηκε το 22% των θανάτων στην Ισπανία από ασθένειες που οφείλονταν στις εν λόγω ανεπάρκειες κατά τη δεκαετία του 1950.