Αποσπάσματα απο την ανάλυση :
Μια σχεδόν δεκαετία έχει περάσει αφού η πλειοψηφία των οικονομικά και κοινωνικά αδυνάτων αυτού του τόπου εγκλωβίστηκε στην πιο βάρβαρη και ανελέητη οικονομική επίθεση από την πολιτική και οικονομική εξουσία προκειμένου να σωθεί το σύστημα από την κρίση και πιο ειδικά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και το κράτος. Μια δεκαετία εκβιασμών και οικονομικής αφαίμαξης, όπου στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα καταπατήθηκαν στο όνομα του ‘‘δικαιώματος’’ μιας αισχράς μειοψηφίας οικονομικά και πολιτικά ισχυρών να διατηρήσουν τα προνόμια της εξουσίας τους.
Για ένα σύστημα εξουσίας που έχει φθάσει στο πιο οριακό του σημείο –μέχρι σήμερα– απονομιμοποίησης στις κοινωνικές συνειδήσεις, τα πολλαπλά ‘‘ποινικά φαινόμενα’’ που εκδηλώνονται στην κοινωνική βάση, λειτουργούν ως ένα βαθμό σαν σημείο επανασύνδεσης των σχέσεων κοινωνίας – συστήματος εξουσίας, καθώς οι κοινωνικά αδύναμοι προστρέχουν στην ‘‘κρατική προστασία’’ και συντάσσονται με το κράτος για την ‘‘επαναφορά της ασφάλειας’’. Με δύο λόγια, προστρέχουν σε αυτούς που είναι οι βασικοί υπεύθυνοι των φαινομένων, ζητώντας τους να τα αντιμετωπίσουν. Παράλληλα με αυτή την εξέλιξη, δομείται μια συνείδηση κοινωνικού ρατσισμού, αφού το ‘‘αυτοφυές ποινικό φαινόμενο’’ –όπως το παρουσιάζει το ίδιο το σύστημα εξουσίας και τα φερέφωνά του στα ΜΜΕ– , ‘‘οφείλεται στην ιδιοσυγκρασία των φτωχών, των μεταναστών, των «περιττών» που επιβαρύνουν με κάθε τρόπο το κοινωνικό σύνολο και υποθάλπουν την ανασφάλεια’’.
Αφενός μεν ισχύει ότι η εκτελεστική εξουσία θα αδράξει την ευκαιρία των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών που προαναφέραμε για να σαρώσει και τα τελευταία ψήγματα αντίστασης και αμφισβήτησης, αφετέρου η έκπτωση των πολιτικών αξιών στους χώρους αντίστασης και η απουσία συγκροτημένης –και σε σταθερή ηθική βάση– επαναστατικής προοπτικής, καθιστά ακόμα πιο ευάλωτη την αντικαθεστωτική δράση στην κρατική προπαγάνδα και καταστολή. Και ίσως αυτό συνιστά τη καλύτερη εγγύηση για την τελική κατίσχυση του κράτους, αφού το σαθρό έδαφος της πολιτικής αντίστασης το επιτρέπει. Και γι’ αυτό το σαθρό έδαφος συνυπεύθυνοι είναι –μεταξύ άλλων– και όσοι άφησαν ανοιχτές κερκόπορτες στην καθεστωτική αφομοίωση και τον έλεγχο από την κυβέρνηση του Σύριζα της αντικαθεστωτικής δράσης.
Η επιτυχία ενός αγώνα ενάντια στο δόγμα ‘‘καταστολή, νόμος και τάξη’’, της νέας κυβέρνησης θα κριθεί από το αν αυτός θα καταφέρει να συνδεθεί με την προοπτική για ένα ισχυρό αντικαθεστωτικό επαναστατικό αγώνα. Η πολιτική αυτή σύγκρουση θα είναι μια σύγκρουση που από τη μια βρίσκεται η ‘‘νομιμότητα της κρατικής βίας και καταστολής’’ πάνω στους πολιτικούς αντιπάλους του συστήματος και από την άλλη η νομιμότητα του επαναστατικού αγώνα, η νομιμότητα του αγώνα για τη δημιουργία μιας κοινωνίας οικονομικής ισότητας και πολιτικής ελευθερίας για όλους τους ανθρώπους.
Ολόκληρο το κείμενο : katastoli nomos kai taxi