O Mastrogiovanni όπως έγραψαν οι μαθητές του ήταν ο ψηλότερος δάσκαλος του κόσμου. Έτσι φαινόταν στα μάτια τους γιατί έφτανε σχεδόν τα 2 μέτρα. Δίδασκε μαθηματικά, αλλά τον θυμούνται να διαβάζει λεξικά στον ελεύθερο χρόνο του γιατί όπως τους έλεγε είναι πάντα ωραίο να μαθαίνει κανείς καινούριες λέξεις. Αντιμετώπιζε με μεγάλη ηρεμία, όπως διηγούνται, δύσκολες καταστάσεις και δεν είχε ποτέ προβλήματα με τους γονείς ή τους συναδέλφους του.
Ήταν όμως επίσης θερμός αντιφασίστας και κυρίως γνωστός αναρχικός. Σε μια ταραγμένη περίοδο λοιπόν, το 1972, στις 7 Ιουλίου κι ενώ περπατούσε στο Σαλέρνο με τον έτερο αναρχικό ποιητή Giovanni Marini, μαχαιρώθηκε στο μηρό αιφνίδια από ομάδα οργανωμένων φασιστών. Ο Marini προσπαθώντας να τον βοηθήσει, πήρε το μαχαίρι απ’ τον επιτιθέμενο νεαρό Carlo Falvella γραμματέα της Fuan (της οργάνωσης νεολαίας του MSI) και στη συμπλοκή μαζί του εντέλει τον σκότωσε. Το γεγονός είχε σαν αποτέλεσμα να φυλακιστούν και οι δύο και μετά από μήνες μεγάλης ταλαιπωρίας να αφεθεί ελεύθερος μόνο ο Mastrogiovanni… Η σύλληψή του ήταν κινηματογραφική. Του ξεφούσκωσαν τα λάστιχα του αυτοκινήτου ενώ οι αστυνομικοί φώναζαν με ντουντούκες στους κολυμβητές και στους λουόμενους που βρίσκονταν εκεί ν’ απομακρυνθούν γιατί αυτό το άτομο ήταν “επικίνδυνο”. Όπως τονίζουν όσοι ασχολήθηκαν με την υπόθεση, ας κρατήσουμε στο μυαλό μας, πως δεν επρόκειτο για κάποιον μεγαλομαφιόζο για να δικαιολογείται τέτοια κινητοποίηση απ’ τις αρχές, αλλά για κάποιον που απλώς κατηγορούνταν ότι οδηγούσε επικίνδυνα.
Οι αστυνομικοί ισχυρίστηκαν ακόμη πως ούρλιαζε και τραγουδούσε “πολιτικά τραγούδια”, δηλαδή το “Addio Lugano Βella”, ένα τραγούδι αποχαιρετισμού (τραγική ειρωνεία ίσως αυτή η επιλογή) και συνδεδεμένο με την ιστορία του αναρχικού κινήματος στη γειτονική χώρα…