“…Το πανεπιστήμιο αναπαράγει στο εσωτερικό της εργατικής τάξης μια σειρά από διαχωρισμούς, οι οποίοι συντηρούν και αναπαράγουν το καπιταλιστικό σύστημα. Ο βασικότερος διαχωρισμός είναι αυτός μεταξύ «χειρωνακτικής» και «διανοητικής» εργασίας, ή καλύτερα μεταξύ «ειδικευμένων» και «ανειδίκευτων» εργατών. Με άλλα λόγια, το κομμάτι της εργατικής τάξης που αποκλείεται από τα πανεπιστήμια καταλήγει κυρίως σε «ανειδίκευτες» δηλαδή υποτιμημένες χειρωνακτικές εργασίες (βλ. π.χ. ντελίβερι, χωράφια, σέρβις, καθαριότητα), ενώ οι «πτυχιούχοι» καταλήγουν (όχι βέβαια πάντα) σε «ειδικευμένες», δηλαδή περισσότερο ανατιμημένες «διανοητικές» εργασίες. Αυτή η διαστρωμάτωση της εργατικής τάξης με όρους «μόρφωσης» μεταφράζεται σε διαφορές στον μισθό, τα ένσημα, τα επιδόματα, τα ωράρια, τη σταθερότητα, την ένταση, την επιτήρηση, την επικινδυνότητα και τόσα άλλα. Η (πανεπιστημιακή) μόρφωση έχει αποδειχτεί ιστορικά ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος διάσπασης της εργατικής τάξης, φροντίζοντας ώστε οι «ειδικευμένες» και οι «ανειδίκευτες» εργάτριες σπάνια να αντιλαμβάνονται τις εαυτές τους ως ένα ενιαίο σώμα…”
