Ο αρχικός τίτλος του κειμένου που παρατίθεται εδώ έχει τίτλο “Ανοιχτά Αρχεία του Κινήματος – Διαιώνιση της Μνήμης” είναι δουλειά του Λίνου Κόττη και αποτέλεσε την εισήγηση του Ελευθεριακού Ιστορικού Αρχείου (ΕΛ.ΙΣ.Α.) σε σχετική εκδήλωση που έγινε το 2002 στο τότε Αυτόνομο Στέκι στην Αθήνα με το ίδιο αντικείμενο. Το ΕΛ.ΙΣ.Α. είχε ιδρυθεί στην Πάρο στις αρχές της δεκαετίας του 2000, από τον Λίνο Κόττη και μια ολιγάριθμη πρωτοβουλία Παριανών, με στόχο να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερο έντυπο υλικό (εφημερίδες, μπροσούρες, προκηρύξεις και άλλα) από τον ελλαδικό χώρο, αλλά και να δίνει σταδιακά στη δημοσιότητα (είτε ως επανεκδόσεις, αρχειακής υφής είτε σε άλλες μορφές) τέτοια υλικά.
Το διάστημα 2005-2007, το ΕΛ.ΙΣ.Α., με τη συνεργασία άλλων συντρόφων, κυκλοφόρησε τρία τεύχη του περιοδικού “Ελευθεριακά Χρονικά”.
Το κείμενο καταπιάνεται με την αρχειοθέτηση εκδόσεων και άλλων υλικών του αναρχικού κινήματος, αλλά και, συνακόλουθα, με την ιστορική έρευνα καθώς και την “παραγωγή” και διάχυση προς τα έξω των αποτελεσμάτων τέτοιων ερευνών, μια διαδικασία που χώλαινε ευθύς εξαρχής στον ελλαδικό χώρο καθώς προϋπέθετε και ένα ολόκληρο φάσμα επίμονων και επίπονων ενασχολήσεων.
Ειδικά στον ελλαδικό χώρο αναρχικές ομάδες και άλλα σχήματα δημιουργούνταν εν μια νυκτί και εν μια νυκτί διαλύονταν, εξαφανίζονταν, χωρίς να αφήνουν κανένα ίχνος της, έστω και βραχύβιας, ύπαρξης και δράσης τους. Αλλά και ομάδες και σχήματα που “ευτύχησαν” να ζήσουν πολύ περισσότερο από άλλα, πάλι δεν φρόντισαν να αφήσουν κάποιο ίχνος τους, ένα υποτυπώδες, έστω, αρχείο, με αποτέλεσμα οι επόμενοι αγωνιστές, κάποιος ερευνητής ή οποιοσδήποτε άλλος θελήσει να μάθει κάτι, να μην έχει ιδέα από πού να ξεκινήσει και πού να απευθυνθεί.
Αν και όχι μόνο στον ελλαδικό χώρο, λίγο-πολύ η ακαταστασία, ίσως και η αδιαφορία για τέτοιου είδους ενασχολήσεις ήταν και είναι ίσως χαρακτηριστικό και άλλων κινημάτων άλλων χωρών και περιοχών του πλανήτη.
Βέβαια, τα τελευταία χρόνια, και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, διάφοροι, αλλά ελάχιστοι και μεονωμένοι , σύντροφοι καταβάλουν κάποιες φιλότιμες προσπάθειες να καλύψουν το ήδη χαμένο έδαφος τόσο σε χρόνο όσο και -κυρίως- σε συγκεντρωση υλικού.
Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι σε διάφορες χώρες όπου το αναρχικό κίνημα έχει μακρά παρουσία και ιστορική παράδοση, υπάρχουν αρκετά Αρχεία και Βιβλιοθήκες που “εξειδικεύονται” στη διάσωση της ιστορίας του κινήματός μας.