Του Scott Nappalos
Η άνοδος της δεξιάς και η ανικανότητα της θεσμικής αριστεράς να προσφέρει μια εναλλακτική λύση εγείρει το κρίσιμο ερώτημα στην εποχή μας: ποια είναι η στρατηγική μας σε προεπαναστατικές περιόδους; Παρ’ ότι η επαναστατική αριστερά έχει επενδύσει αρκετά στις ρήξεις και τις επαναστάσεις του παρελθόντος, δεν έχει κάνει τίποτα για να μας προετοιμάσει για το παρόν. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, δεν υπάρχουν κοινωνικά κινήματα σε εθνικό επίπεδο που να βασίζονται στη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής συνείδησης. Η αντίσταση παραμένει σε μεγάλο βαθμό κατακερματισμένη και πολύ συχνά χαρακτηρίζεται από την απουσία αγώνων για ζητήματα της καθημερινής ζωής και πραγματοποιείται από τους φορείς μιας ημιεπαγγελματικής ακτιβιστικής υποκουλτούρας. Έτσι, η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε είναι από πού να αρχίσουμε ή, πιο συγκεκριμένα, πώς να προχωρήσουμε πέρα από τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τις ομάδες των τελευταίων δύο δεκαετιών προς ένα ευρύτερο κοινωνικό κίνημα.
Υπάρχουν κάποιες εμπειρίες που μπορούμε να αντλήσουμε από την ακμή του αναρχικού κινήματος, όπου κατά παρόμοιο τρόπο οι ριζοσπάστες άρχισαν σε ένα εχθρικό γι’ αυτούς περιβάλλον να συζητούν και να επεξεργάζονται στρατηγικές παρεμβάσεις. Μια παραγνωρισμένη και ελάχιστα γνωστή συζήτηση στο εσωτερικό του αναρχισμού ήταν μεταξύ του λεγόμενου δυϊσμού (στμ. dualism στο αγγλικό κείμενο) και των ενιαίων θέσεων για την οργάνωση. [1] Αυτό το πλαίσιο της διαφωνίας προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από τους υποστηρικτές του δυϊσμού που συνηγορούσαν υπέρ της ύπαρξης συγκεκριμένων αναρχικών πολιτικών οργανώσεων ανεξάρτητων από τις εργατικές οργανώσεις της εποχής τους. Αυτό ερχόταν σε άμεση αντίθεση με τους αναρχικούς που υποστήριζαν την ύπαρξη αντιπολιτικών οργανώσεων στα ελευθεριακά συνδικάτα και που πρότειναν ένα μοντέλο εργατικής οργάνωσης που ήταν ταυτόχρονα μια πολιτικοποιημένη οργάνωση και συνδικάτο. Δηλαδή η προώθηση των αναρχοσυνδικαλιστικών οργανώσεων ως σχημάτων που τάσσονταν εγγενώς κατά της πολιτικής οργάνωσης και ως οργάνων υπεράσπισης των συνδικάτων αποτελούμενων αποκλειστικά από αναρχικούς, μοιάζει με ένα σύνολο αχυρανθρώπων. Αντίθετα, οι ορθοδοξίες υποστήριζαν πολιτικές οργανώσεις, όπως ο Pierre Bresnard, πρώην επικεφαλής της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων (IWA-AIT), η ισπανική CNT (μέσω των ομάδων συγγένειας, ειδικών οργανώσεων γύρω από εκδόσεις και την FAI) και άλλοι προερχόμενοι από επαναστατικές συνδικαλιστικές ενώσεις-μέλη της IWA-AIT.
Scott Nappalos, Ένα αναρχικό κοινωνικό κίνημα