Ανήκουμε σε μια γενιά προλετάριων που μεγάλωσε κατά τη σύντομη περίοδο της ανόδου και της πτώσης (της καρικατούρας) του κράτους πρόνοιας στην Ελλάδα. Ήμασταν μικροί ακόμα όταν το ανατολικό μπλοκ (του κεφαλαίου) κατέρρευσε. Μαζί του, κατέρρευσε για πολλούς και κάθε ελπίδα για αλλαγή αυτού του κόσμου. Μεγαλώσαμε σε μια εποχή που ο καπιταλισμός (και η δημοκρατία του) επιβεβαίωνε τον εαυτό του ως το μοναδικό θριαμβευτή πάνω στον πλανήτη. Δεν αργήσαμε, όμως, να καταλάβουμε ότι πίσω από τις δημοκρατικές φλυαρίες και τις λαμπερές εικόνες του θεάματος δουλεύουν καλά τα σφαγεία. Ο καπιταλισμός δεν ξεπέρασε το αίμα, τον πόλεμο και τη βρωμιά αυτού του κόσμου και δε μετατράπηκε σ’ έναν κόσμο καθαρό και άυλο, σ’ έναν αποστειρωμένο κόσμο συμβόλων και σημασιών. Η χρεοκοπία του λενινισμού και των «κομμουνιστικών» κομμάτων δε συνοδεύτηκε, δυστυχώς, από μια επαναδιαπραγμάτευση της κομμουνιστικής θεωρίας. Αντίθετα, αυτό που βλέπουμε να επικρατεί στους (υποτιθέμενους ή μη) ριζοσπαστικούς κύκλους, πέρα από την αποσπασματική διατήρηση ή αναβίωση παραδοσιακών λενινιστικών αντιλήψεων (όπως είναι ο αντι-ιμπεριαλισμός), είναι μια lifestyle προσπάθεια «εξόδου» από τη ζοφερή καπιταλιστική πραγματικότητα και η στροφή προς την «πολιτική της ταυτότητας». Παράλληλα, η στρατηγική της απορρύθμισης που ακολουθεί το κεφάλαιο, ωθεί τους προλετάριους σε (απομονωμένους και σύντομους) αμυντικούς αγώνες, οι οποίοι στοιχειώνονται από τη σοσιαλδημοκρατική φαντασίωση. Ακόμη κι αυτή η απεγνωσμένη κίνηση είναι ξεπερασμένη, καθώς ό,τι προσπαθεί σήμερα το κεφάλαιο να αποτυπώσει θεσμικά παγιώνεται μέρα με τη μέρα στην προλεταριακή εμπειρία από την ήττα των αγώνων της δεκαετίας του 1970 και έπειτα (στην Ελλάδα η διαδικασία αυτή λαμβάνει χώρα από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μετά). Επειδή ασφυκτιούμε, ως υποκείμενα αντιμέτωπα μ’ αυτή την αντικειμενική πραγματικότητα, αισθανόμαστε ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη για επανεπεξεργασία των θεωρητικών μας εργαλείων. Το περιοδικό Βlaumachen αποτελεί μια απόπειρα προς αυτή την κατεύθυνση. [από το editorial του 1ου τεύχους]
Kατηγορίες
-
Πρόσφατα άρθρα
- Το Μαύρο Σάββατο της Θεσσαλονίκης
- Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας
- Για τις κατώτερες τάξεις η κρίση της πανδημίας και κάθε περίοδος είναι καιρός αγώνα.
- Η Ελευθεριακή Ομάδα Εργατών (Libertarian Workers’ Group) και η μετεξέλιξή της
- Αναρχικοί μαχητές από το Rio Plata της Αργεντινής στο ισπανικό ελευθεριακό κίνημα
- Simon Berthold, αναρχικός μαχητής στην εξέγερση της Baja California του 1911
- Victoria “La gringa” Grisonas, αναρχική μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας Ουρουγουάης (FAU) και της ROE (Αντίσταση Φοιτητών Εργατών) – δολοφονημένη από το κράτος
- Telba Juarez και Eduardo Chizzola, μέλη της Αναρχικής Ομοσπονδίας Ουρουγουάης (FAU) – δολοφονημένοι/ες από το κράτος
- León Duarte, συνδικαλιστής και αγωνιστής της FAU (25/4/1928- )
- Μικρές βιογραφίες Μαχνοβιτών του Dibrivki
- Rudolf Rocker, βιβλιοδέτης και αναρχικός -ντοκιμαντέρ (αγγλικοί υπότιτλοι)
- Ο Επαναστατικός Αναρχισμός και το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης
- Μνήμη Francisco Ponzán Vidal, αγωνιστής της CNT (30/1/1911-17/8/1944)
- Ενάντια στην καπιταλιστική πανδημία, Αλληλεγγύη μεταξύ των λαών.
- The Anvil – Newsletter of Melbourne Anarchist Communist Group