“Η αγωγή του καταπιεζόμενου, ως ανθρωπιστική και απελευθερωτική αγωγή, συντελείται σε δύο ξεχωριστά στάδια. Στο πρώτο στάδιο, οι καταπιεζόμενοι ξεσκεπάζουν τον κόσμο της καταπίεσης, και με την δράση τους αναλαμβάνουν να τον αλλάξουν. Στο δεύτερο στάδιο, όταν έχει πια αλλάξει η πραγματικότητα της καταπίεσης, η αγωγή αυτή παύει να ανήκει μόνο στους καταπιεζόμενους και γίνεται αγωγή όλων των ανθρώπων στην πορεία της διαρκούς απελευθέρωσης. Και στα δύο στάδια, πάντα με την ριζοσπαστική δράση, γίνεται η αναμέτρηση της κουλτούρας της καταπίεσης με την κουλτούρα της απελευθέρωσης. Στο πρώτο στάδιο αυτή η αναμέτρηση γίνεται χάρη στη νέα αντίληψη του καταπιεζόμενου για την ίδια του την κατάσταση. Στο δεύτερο στάδιο, χάρη στην αποτίναξη των μύθων που δημιουργήθηκαν κι αναπτύχθηκαν στο παλιό καθεστώς και που εξακολουθούν σαν φαντάσματα να σκιάζουν τις νέες δομές που μόλις ξεπήδησαν από τον επαναστατικό μετασχηματισμό.
Η αγωγή, στο πρώτο στάδιο, καταγίνεται με το πρόβλημα της συνείδησης του καταπιεζόμενου και του καταπιεστή, με τους ανθρώπους που καταπιέζονται και με τους ανθρώπους που καταπιέζουν. Μελετά την συμπεριφορά τους, την κοσμοθεωρία τους και την ηθική τους. Ένα ειδικό πρόβλημα παρουσιάζει η δυαδικότητα των καταπιεζόμενων : είναι διχασμένα όντα, διαπλασμένα από μια συγκεκριμένη κατάσταση καταπίεσης και βίας, και που ζούν μέσα σ’ αυτή την κατάσταση.” (απόσπασμα απο το 1ο κεφάλαιο του βιβλίου)