Του Lucien van der Walt
Καθώς 100ή επέτειος της έναρξης του Α ́ Παγκοσμίου Πολέμου τον Αύγουστο του 1914 εξασθενίζει, ας θυμηθούμε ότι ο ιμπεριαλισμός βλάπτει όλους τους ανθρώπους της εργατικής τάξης – συμπεριλαμβανομένων και εκείνων στις ιμπεριαλιστικές και Δυτικές χώρες, καθώς και την λευκή εργατική τάξη.
Λέγεται συχνά ότι οι Δυτικοί εργαζόμενοι επωφελούνται από τον ιμπεριαλισμό, ή τα κέρδη του ιμπεριαλισμού, ή ότι η ευημερία στη Δύση χρηματοδοτείται από τον ιμπεριαλισμό – αλλά όλες αυτές οι θεωρίες δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918). Αυτός ο πόλεμος -μεταξύ Γερμανίας και Βρετανίας και των αντίστοιχων συμμάχων τους- ήταν, τουλάχιστον εν μέρει, ένας πόλεμος για μια νέα κατανομή των ελεγχομένων από την Ευρώπη αποικιών.
Οι μάχες, φυσικά, δόθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την εργατική τάξη – ενάντια στην εργατική τάξη. Εκείνοι που επιμένουν ότι οι Δυτικοί εργαζόμενοι επωφελούνται από τον ιμπεριαλισμό πρέπει να θυμούνται τα 37 εκατομμύρια ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους: τα 10.000.000 και πλέον στρατιωτών, τα 7.000.000 πολιτών και 23.000.000 τραυματιών, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό προέρχονταν από τη Δυτική εργατική τάξη. Οι άλλοι είχαν στρατολογηθεί από αποικίες όπως η Σενεγάλη, η Νότια Αφρική και η Ινδία. Αυτό ακολούθησε το ξέπασμα μιας σειράς πολέμων, συμπεριλαμβανομένων των πολέμων της Νότιας Αφρικής, από τα τέλη του 1800, όπως και ο πόλεμος μεταξύ των Άγγλων και των Ζουλού του 1879, και ο πόλεμος μεταξύ Άγγλων και Μπόερς (ή πόλεμος της Νότιας Αφρικής) του 1899-1902.