Αποσπάσματα της ανάλυσης :
Μέσα στο ολοένα διογκούμενο, διοικητικό και γραφειοκρατικό στρώμα του καπιταλισμού, ένας τομέας ριζοσπαστικοποιήθηκε απορρίπτοντας τους κανόνες της παραδοσιακής αστικής τάξης, και είδε τον εαυτό του ως τον νέο (φιλεύσπλαχνο) κυρίαρχο. Γι’ αυτόν, ένα μεγάλο κομμάτι του μαρξισμού έγινε μια απολογητική ιδεολογία και ο οδηγός για την εξουσία. Στις «κομμουνιστικές» χώρες, ο μαρξισμός μετατράπηκε σε έναν εξορθολογισμό για τη διατήρηση της εξουσίας. Αυτή η εξέλιξη είχε προβλεφθεί τόσο από τον Μπακούνιν όσο και από τον Κροπότκιν.
Οτιδήποτε καθιστά ένα κίνημα επιρρεπές στο να γίνει ελιτίστικο, εξουσιαστικό και αντιδημοκρατικό, εξασθενεί τις επαναστατικές, ελευθεριακές όψεις του κινήματος. Αυτό αποδείχθηκε με τον μαρξισμό, παρά τη συνεισφορά του. Έτσι, ακόμα και οι αυθεντικά χειραφετητικές πλευρές της θεωρίας, συμπεριλαμβανομένης της επιστημονικής κριτικής της πολιτικής οικονομίας, μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τη νέα ελίτ για τους αντίθετους σκοπούς. Οι γραφειοκράτες χρησιμοποίησαν ακόμα και τις πιο δημοκρατικο-ελευθεριακές όψεις του μαρξισμού για να συγκαλύψουν την πραγματικότητα της κρατικο-καπιταλιστικής τυραννίας. Ο «μαρξισμός» λειτούργησε ως αντιπερισπασμός και εξορθολογισμός.
Όποια κι αν είναι τα λάθη και οι περιορισμοί του Μαρξ και του Ένγκελς, του Μπακούνιν και του Κροπότκιν, είχαν δίκιο όταν συνηγορούσαν υπέρ της εργατικής επανάστασης. Παρά τις διαφορές και τα ψεγάδια τους, στηριζόμαστε πάνω τους. Χτίζουμε πάνω στο έργο τους. Η εργατική επανάσταση είναι μονόδρομος για την αταξική, ακρατική, μη καταπιεστική, δημοκρατική και συνεργατική, κοινωνία των ελεύθερα σχετιζόμενων ανθρώπων «μέσα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων».