Επιμέλεια βιογραφικού: Ούτε θεός – ούτε αφέντης
Ο Eduardo Colombo (Εδουάρδο Κολόμπο) γεννήθηκε στην Αργεντινή το 1929. Σπούδασε Ιατρική και στη συνέχεια εργάστηκε ως γιατρός σε νοσοκομεία αλλά και ως ψυχαναλυτής. Διετέλεσε καθηγητής Κλινικής και Κοινωνικής Ψυχολογίας καθώς και Ψυχιατρικής στα Πανεπιστήμια Λα Πλάτα και Μπουένος Άιρες στην Αργεντινή. Ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Κοινωνικής Ψυχιατρικής της Αργεντινής, με πληθώρα επιστημονικών δημοσιεύσεων.
Ήταν τη δεκαετία του 1940, εν μέσω ενός ασταθούς καθεστώτος που επί δεκαετίες ακροβατούσε ανάμεσα στα πραξικοπήματα και την περονική «δημοκρατία», όταν ως φοιτητής ο Eduardo Colombo άρχισε να συμμετέχει ενεργά στο αργεντίνικο αναρχικό κίνημα, αρχικά μέσα από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Γρήγορα, όμως, άρχισε να παίρνει μέρος στους αναρχοσυνδικαλιστικούς αγώνες της FORA (Εργατική Ομοσπονδία Περιοχής Αργεντινής – από τις πλέον ιστορικές αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις που παρά τις διαρκείς κρατικές απόπειρες απαγόρευσής της αντιστεκόταν τόσο επίπονα και επίμονα) και, μάλιστα, σε μια περίοδο όπου οι ναυτεργάτες έδιναν ηρωικούς αγώνες (συγκεκριμένα το 1947).
Στη FORA ο Eduardo συνεργάστηκε με αρκετούς συντρόφους και ανέλαβε τη διαχείριση της εφημερίδας «La Protesta» («Η Διαμαρτυρία») – μίας από τις πλέον αρχαιότερες και γνωστές αναρχοσυνδικαλιστικές εκδόσεις σε παγκόσμια κλίμακα.
Το 1949 φυλακίστηκε για πρώτη φορά από το περονικό καθεστώς σε μια προσπάθεια καταστολής κάθε αντιπολιτευόμενης φωνής. Με την αποφυλάκισή του συμμετέχει σε κάθε εκδοτική και εν γένει θεωρητική προσπάθεια του αναρχικού κινήματος και τα σύντομα διαστήματα όπου αυτή δεν ήταν παράνομη θα είναι «υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο».
Έκτοτε, βέβαια, παρήλθε μια εκτεταμένη περίοδος άνω των εβδομήντα χρόνων, κατά την οποία ο Eduardo Colombo δεν εγκατέλειψε ούτε για ένα λεπτό την πρότερη και φλογερή δέσμευσή του για την «ιδέα» και το πρόταγμα της ποθητής Κοινωνικής Επανάστασης, για την οποία αγωνίστηκε όλη του τη ζωή με ανεξάντλητη θέρμη.
Πριν φυλακιστεί και άλλες φορές για την ενεργό υποστήριξη και συμμετοχή του στις απεργίες, αλλά και για τη γενικότερη πολιτική του δράση, το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1966 τον εκδίωξε από τη θέση του και τα εκπαιδευτικά του καθήκοντα και λίγα χρόνια αργότερα, το 1970, τον ανάγκασε να αναζητήσει άσυλο στο Παρίσι, όπου έφτασε με τη σύντροφό του Heloisa Castellanos. Εκεί, παρά τις δυσκολίες στην προσαρμογή τόσο επαγγελματικά όσο και κοινωνικά, δεν δίστασε να ενασχοληθεί άμεσα με τις δραστηριότητες του αναρχικού κινήματος στη Γαλλία και ταυτόχρονα να ενισχύσει τους δεσμούς του με την αντιφρανκική αντίσταση των Ισπανών ελευθεριακών εξόριστων στη χώρα αυτή.
Εκτός από την άμεση ενεργό σύνδεσή του με το γαλλικό αναρχικό και αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα, θα συνδεθεί με μακροχρόνια φιλία και με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, γεγονός που αποτυπώνεται έντονα και στα κείμενά του.
Η θέλησή του να συνδέσει μόνιμα τη σκέψη και τη δράση οδήγησε στην εδραίωσή του ως ενός από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του σύγχρονου αναρχισμού, ενώ συμμετείχε σε δεκάδες εκδηλώσεις σε διεθνές επίπεδο. Ας αναφέρουμε ως απλά παραδείγματα της ακούραστης διεθνούς του δράσης τη συμμετοχή του ως ομιλητή στις Ελευθεριακές Μέρες (Jornadas Libertarias) της Βαρκελώνης το 1977, τη συμβολή του στη διοργάνωση του σημαντικού Διεθνούς Αναρχικού Συνεδρίου στη Βενετία το 1984, και τις παρεμβάσεις του στην Αναρχική Διεθνή Συνάντηση του Saint Imier της Ελβετίας τον Αύγουστο του 2012.
Υπήρξε ενεργό μέλος της αναρχοσυνδικαλιστικής C.N.T της Γαλλίας ενώ συμμετείχε μέχρι τις τελευταίες του στιγμές στο εκδοτικό της τμήμα στο Παρίσι. Από το 1974 μέχρι το 1978 υπήρξε μέλος της σύνταξης του περιοδικού «La Lanterne Noire», από το 1983 μέχρι το 1986 του περιοδικού «Volontà», και από το 1997 μέχρι το τέλος του, του περιοδικού «Réfractions» (του οποίου ήταν ένας από τους ιδρυτές).
Τα πολυάριθμα βιβλία και άρθρα του συνέβαλαν στις συνεχείς προσκλήσεις του σε συνέδρια, κυρίως στην Ιταλία, την Ελλάδα, την Ισπανία, την Αργεντινή και αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Ο Eduardo Colombo πέθανε στις 13 Μάρτη 2018.
O Tomás Ibáñez έγραψε για τον Eduardo Colombo: «Με τον Eduardo δεν χάνεται μόνο ένας αγαπητός και αδελφικός σύντροφος, αλλά και ένας στοχαστής της πρώτης γραμμής και ένας αναρχικός μαχητής ακλόνητων πεποιθήσεων… … Η προσωπικότητά του θα μείνει αξέχαστη, όπως και οι πολύτιμες θεωρητικές του συνεισφορές που υπερβαίνουν το αναρχικό πεδίο εφαρμογής και καλύπτουν επίσης τους τομείς της ψυχανάλυσης και της φιλοσοφίας … … δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι ήταν ένας αναρχικός αγωνιστής απαράμιλλης δυναμικής και αξίας, εκτός από το ότι ήταν ένας όμορφος και πολυαγαπημένος άνθρωπος».
ΣΗΜ. : Το πλήρες κείμενο του Ibáñez βρίσκεται στην εφημερίδα της ισπανικής CGT «Rojo y Negro» («Κόκκινο και Μαύρο») και στο σύνδεσμο: rojoynegro.info
Την Δευτέρα 23 Απρίλη 2012 ο Eduardo Colombo ήταν ο κύριος ομιλητής σε εκδήλωση – συζήτηση στο Πολυτεχνείο (αίθουσα Γκίνη) με θέμα «Δημοκρατία και Αναρχία – Αυτονομία και Αντιπροσώπευση».
Στην ελληνική γλώσσα κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό «Αυτονοmedia» των Εκδόσεων Ελευθεριακή Κουλτούρα. Από τις ίδιες εκδόσεις έχουν κυκλοφορήσει τα: «Περί της Πόλεως και του Πληβειακού Κοινωνικού Χώρου» (1996), «Αναρχισμός και Προλεταριακή Κουλτούρα» (1998) και «Είμαι Αναρχικός!» (2003). Από τις εκδόσεις «Στάσει Εκπίπτοντες» κυκλοφορούν τα το βιβλίο «Αλλάζοντας Παράδειγμα – Αναρχισμός, κοινωνική υποχρέωση και καθήκον υπακοής» (2011) και «Η Βούληση του λαού – Δημοκρατία και Αναρχία» (2013).
Έργα του Eduardo Colombo: