“Τα πρώτα στάδια της δημιουργίας των Ελεύθερων Γυναικών ξεκίνησαν αρκετά πριν τον Εμφύλιο Πόλεμο (που άρχισε τον Ιούλιο του 1936), τουλάχιστον από το 1934. Οι Ελεύθερες Γυναίκες προέκυψαν από την συμμετοχή των ιδρυτριών τους σε διάφορες οργανώσεις του αναρχικού κινήματος και την απογοήτευση τους από τη φύση της συμμετοχής τους σε αυτές. Για παράδειγμα, η Λουτσία Σάντσεζ Σαορνίλ έγραψε μια σειρά από άρθρα στην Solidaridad Obrera (Εργατική Αλληλεγγύη), τους τελευταίους μήνες του 1935, για το «πρόβλημα των γυναικών» σε διάφορες οργανώσεις. Αυτά τα άρθρα (και η ανταλλαγή άρθρων που ακολούθησε με τον Μαριάννο Βάσκεθ, ένα ηγετικό μέλος της CNT) βοήθησαν στη δημοσιοποίηση των ανησυχιών τους και οδήγησαν στην απαρχή ενός δικτύου γυναικών με τις ίδιες αντιλήψεις. Μέχρι τις αρχές του 1936, είχαν δημιουργηθεί μικρές ομάδες σε μια πλειάδα πόλεων και κωμοπόλεων σε όλη την Ισπανία και το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Ελεύθερες Γυναίκες», γραμμένο εξολοκλήρου από γυναίκες, κυκλοφόρησε στα περίπτερα.
Ωστόσο, το ξέσπασμα του Εμφυλίου Πολέμου έκανε την προσπάθεια των Ελεύθερων Γυναικών, σαφώς, ακόμα πιο επείγουσα. Την ώρα που όλο και περισσότεροι άντρες άφηναν τα σπίτια τους και την εργασία τους για να πολεμήσουν τους φασίστες στασιαστές, οι γυναίκες καλούνταν ολοένα και περισσότερο να πάρουν τις θέσεις τους. Οι Ελεύθερες Γυναίκες το είδαν αυτό ως ευκαιρία. Ήθελαν να εκπαιδεύσουν (με την εύρυτερη δυνατή έννοια) τις γυναίκες ώστε να μπορούν να πάρουν τις θέσεις των αντρών που έφευγαν, αλλά και για να αναγνωρίσουν οι γυναίκες αυτό το βήμα ώς κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει μακροπρόθεσμα σε μια πιο εξισωτική κοινωνία.
Με την Κοινωνική Επανάσταση προ των πυλών, τα προγράμματα των Ελεύθερων Γυναικών -όπως η εκμάθηση γραφής, η εκπαίδευση σε διάφορες εργασίες, η πληροφόρηση για θέματα υγειινής- μπορούν εύκολα να ειδωθούν ως μέρη ενός μεγαλύτερου κοινωνικού-επαναστατικού σχεδίου.
Με μια έννοια, δεν το προκάλεσαν καθόλου -εκτός από το κάλεσμα προς το κίνημα να συμπεριφερθεί σύμφωνα με τις δηλωμένες του θέσεις σχετικά με την ισότητα όλων των ανθρώπων. Όπως έχω αναφέρει ήδη, αν και το κίνημα ήταν αφοσιωμένο στην ισότητα μεταξύ γυναικών και αντρών -και αυτό αποτελούσε έναν από τους βασικούς σκοπούς του-, ατομικά οι άντρες αναρχικοί αλλά και οι οργανώσεις του κινήματος σπάνια συμπεριφέρονταν στις γυναίκες ως ισάξιες συνεργάτιδες. Οι περισσότερες από τις γυναίκες που μου έδωσαν συνέντευξη ανέφεραν πως -και οι άντρες και τα αγόρια-, περίμεναν από τις γυναίκες να φτιάχνουν το φαγητό και να καθαρίζουν, να «είναι εκεί» ώστε να εξυπηρετούν τις ανάγκες τους, αλλά όχι απαραίτητα να είναι ισάξιες συνεργάτιδες σε δραστηριότητες σχεδιασμού. Έτσι, οι Ελεύθερες Γυναίκες διέκριναν για τον εαυτό τους την ανάγκη να ισχυροποιήσουν τις γυναίκες ατομικά -ώστε να είναι αυτόνομες- και να ισχυροποιήσουν τις ομάδες των γυναικών ώστε να βοηθούν η μια την άλλη να ξεχωρίζουν σε εργασιακούς χώρους, κοινότητες, εργατικές οργανώσεις κτλ. Ωστόσο, αν και οι Ελεύθερες Γυναίκες έβλεπαν τους εαυτούς τους ως συνεργάτιδες των υπόλοιπων οργανώσεων του κινήματος -και οι περισσότερες από τις αγωνίστριες συνέχιζαν να είναι ενεργές σε όποιες άλλες οργανώσεις ανήκαν(τη CNT, τη FAI, ή τη FIJL)- πολλοί από τους άντρες τις έβλεπαν ως ανταγωνιστικές. Κάποιοι υποστήριξαν πως οι Ελεύθερες Γυναίκες ήταν διασπαστικές και αποπροσανατόλιζαν το κίνημα από τους πιο άμεσους στόχους του, την κοινωνική επανάσταση και τη νίκη στο πόλεμο.
Είχαν αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ως «στρατηγική δύο σημείων» για την επίτευξη της χειραφέτησης των γυναικών: μέσω της «capacitacion» (που μια χαλαρή μετάφραση της λέξης σημαίνει «ισχυροποίηση»,«ενδυνάμωση» ή «να συνειδητοποιείς τις δυνατότητες σου») και της «captacion» (η κινητοποίηση/συμμετοχή των γυναικών στις οργανώσεις του κινήματος). Τα προγράμματα ενδυνάμωσης ήταν το επίκεντρο του προγράμματος τους. Αυτά περιελάμβαναν μαθήματα γλώσσας όλων των επιπέδων, μιας και πίστευαν πως ο αναλφαβητισμός απέτρεπε τους ανθρώπους να συμμετέχουν ενεργά σε κοινωνικές δραστηριότητες και πως το να μπορεί να διαβάζει κανείς ήταν μια εξόχως ενδυναμωτική διαδικασία. Επιπρόσθετα, ανέπτυξαν προγράμματα υποστήριξης γυναικών που δούλευαν σε εργοστάσια, συναντώντας τες σε ομάδες για να τις βοηθήσουν να συνηθίσουν να μιλάνε για τον εαυτό τους μπροστά σε κόσμο, ώστε να είναι ικανές να συμμετέχουν πιο ενεργά στις συναντήσεις των συνδικάτων. Είχαν προγράματα για θέματα μητρότητας και παιδικής υγειινής, όπως και προγράμματα σχετικά με την βιολογία και την σεξουαλικότητα της γυναίκας (μιας και ολόκληρη σχεδόν η εκπαίδευση ελέγχονταν από την Καθολική Εκκλησία, η άγνοια σχετικά με την γυναικεία βιολογία και σεξουαλικότητα κάλπαζε). Από κοινού με τις ενώσεις των συνδικάτων, ανέπτυξαν προγράμματα επαγγελματικής και τεχνικής κατάρτιση, ώστε να εκπαιδεύσουν τις γυναίκες να γίνουν μέρος των δυνάμεων της μισθωτής εργασίας. Ανέπτυξαν επίσης ένα είδος «γραφείου ομιλητών» για να εκπαιδευτούν γυναίκες να μιλάνε άνετα δημοσίως για τις ιδέες τους, ώστε να είναι διαθέσιμες ομιλήτριες από τις Ελεύθερες Γυναίκες να συμμετέχουν από κοινού με εκπροσώπους των CNT, FAI και FILJ, σε εκδηλώσεις προπαγάνδας σε χωριά της επαρχίας. Βοήθησαν επίσης στην οργάνωση σε εργοστάσια και εργασιακούς χώρους, ώστε να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις της Ομοσπονδίας των Γυναικών Αντιφασιστριών (μιας κομμουνιστικής οργάνωσης) που κινητοποιούσαν γυναίκες να συμμετέχουν σε κομματικές οργανώσεις.” (απόσπασμα από συνέντευξη της Martha Ackelsberg)
https://www.youtube.com/watch?v=aXV2P5eeV5c